با با رکن الدین که در بین مردم اصفهان به تکیه بابا رک معروف است . اگر  به اصفهان میروید به دیدن آثار تاریخی این شهر میروید حتما به زیارت این عارف بزرگ بروید . یکی از دوستانم وقتی به اصفهان رفته بود برایم تعریف میکرد که اگر خاصه یا نیتی داری بگو و گوشت را بر روی سنگ بگذار اگر به آن خاصه برسی صدای زنگ به گوشت میرسد  اگر نه صدا نمیدهد  .

بابا رکن الدین

در ضلع جنوبى زاینده‌رود و مجاور جادهٔ‌ قدیم شیراز، در قبرستان قدیمى اصفهان - تخت پولاد - آرامگاه یکى از عرفاى مشهور قرن هشتم هجرى به نام بابارکن‌الدین مسعود بن عبداللّه بیضاوى واقع شده است که در تاریخ یکشنبه ۲۶ ربیع‌الاول سال ۷۶۹ هـ.ق وفات یافته و در این مکان دفن شده است. قبرستان تخت پولاد مدفن عدهٔ زیادى از مشاهیر، علما، فقها، شعرا و خوش‌‌نویسانى است که از عهد صفویه به بعد، در اصفهان وفات یافته‌اند و در اطراف قبر بابارکن‌الدین، به فواصل دور و نزدیک، دفن شده‌اند و نسبت به قبر بابارکن‌الدین جدیدترند. این قبرستان، تا اواخر عهد صفوى، به قبرستان بابارکن‌الدین نیز شهرت داشته است، ‌ و حتى پل معروف خواجو نیز به پل بابارکن‌الدین مشهور بوده و شاردن، سیاح فرانسوى صریحاً این نکته را ذکر کرده است.

ساختمان زیباى گنبد بابارکن‌الدین، از حیث هندسى و اِشراف بر سایر گنبدها، امتیازى خاص دارد و به شکل هرم دوازده ترک است (گنبدهاى هرمى شکل که به شکل کلاه درویشان است، فقط بر روى قبر دراویش و عرفا ساخته شده است؛ از جمله مقبرهٔ باباقاسم در اصفهان). بناى قلعهٔ بابارکن‌الدین، به صورت فعلى آن، به امر شاه‌عباس به اتمام رسیده است. نماى خارجى بنا و سردرِ آن کاشى‌کارى شده است. قاعدهٔ‌ گنبد، مخمس متساوى‌الاضلاع است و پنج ایوان مشابه بر گرداگرد محوطهٔ زیرگنبد ساخته شده و آرامگاه بابارکن‌الدین در داخل یکى از ایوان‌ها واقع است و بر روى آن سنگ بزرگ مرمرى به طول بیش از ۲ و عرض ۱/۱۶ متر قرار دارد. این ایوان به وسیلهٔ نرده‌اى مشبک و چوبى، از صحن مرکزى مجزا شده و قطعه سنگ مرمر نفیسى به طول ۱۶۳ و عرض ۸۹ سانتى‌متر که کتیبهٔ آن معرف شخص متوفاست، به طور عمودى در کنار آن نصب شده است. کتیبهٔ سردرِ بقعهٔ بابارکن‌الدین، به خط ثلث بر زمینهٔ کاشى لاجوردى، به نام شاه‌عباس  و به خط محمد صالح اصفهانى در تاریخ ۱۰۳۹ هـ.ق نوشته شده است.

از کاشى‌هاى زینتى این مقبره، تنها کتیبهٔ زیباى پیشخوان ورودى و پوشش چهار ضلع از دوازده ضلع سقف هرمیِ بنا باقی مانده است
 با این حال، هنوز یکى از زیباترین ابنیهٔ‌ عصر صفوى به شمار مى‌رود. آراستگى و تناسب کامل ابعاد هر یک از قسمت‌هاى بنا که بسیار دقیق و متجانس ساخته شده‌اند، از ویژگى‌هاى این اثر تاریخى است. این آرامگاه در سال ۱۲۰۰ هـ.ق تعمیر شده و کتیبه‌اى بر لوح سنگى و به خط نستعلیق در آن نصب شده است.