تیپو سلطان هندی اواخر قرن 18 با سربازان مغولیش از راکت علیه استعمار گران انگلیسی استفاده کرد و دوباره ان را به عنوان یک سلاح مهم مطرح کرد .
تعداد نفرات یگان موشکی ارتش تیپو سلطان 5 هزار نفر یعنی یک هفتم کل ارتش هند بود .
بعد از نبرد های سالهای 1792و 1799 انگلیسی ها یک افسر توپخانه
به نام کلنل ویلیام کانگرپورا مامور به طراحی موشک هایی برای ارتش شان کردند .
موشک های کانگر یو در جنگ موفق بودند اما دقت موشک ها نسبت به قبل بهتر نشده بود .
برای همین ...
اهمیت موشک ها به قدرت با دقت شان نبود بلکه تعداد زیاد آنها مهم بود .
کانگریو از یک تکه چوب متصل شده به موشک برای افزایش دقت استفاده کرد 7
بزرگترین راکت او 14/5 کیلوگرم وزن داشت که یک تکه چوب 4/6 متری به آن وصل بود .
دیگر موشک ها برای بسیاری از کشورهای جهان مهم شده بودند و پژوهش های زیادی در سراسر جهان برای بهبود دقت آنها انجام شد .
در انگلستان ویلیام هال روش پایدار کننده چرخشی را به وجود آورد که مشگل پایداری موشک ها را تا حدود زیادی حل کرد .
در این روش گازهای خروجی به پرههایی در عقب راکت میخورد که باعث میشد .
راکت مانند یک گلوله بچرخد و جلوی بادها و اغتشاش های مزاحم مقاومت بیشتری نشان دهد .
موشکی که هال ساخت دقیق تر از مال مانگرو بود
و به خاطر نداشتن چوب هدایت نیروی مقاومت کمتری هم از طرف هوا به آن وارد
میشد و میتوانست مسیر بیشتری برود .
این روش ستایش برانگیز نبوغ آمیز و درخشان با تغییراتی هنوز هم استفاده میشود .
