خواجوی کرمانی
کرمانى عارف بزرگ و شاعر استاد ایران در قرن هشتم هجرى است.
نسبت مرشدى به سبب انتساب او به فرقهٔ مرشدیه یعنى پیروان شیخ ابواسحق کازرونى است.
به او عنوان‌هاى 'نخلبند شعرا' و 'خلاق‌المعانی' و 'ملک‌الفضلا' نیز داده‌اند. سال ۶۸۹ هـ بدنیا آمد .
وى که از خانواده‌اى سرشناس در کرمان بود دوران کودکى را در آن شهر گذرانید و سپس سفرهاى طولانى به حجاز و شام و بیت‌المقدس و عراق عجم و عراق عرب و مصر و بعضى از بندرهاى خلیج‌فارس کرد و در این سفرها توشه‌ها از دانش و تحقیق اندوخت.
خواجو در بغداد اقامت گزید و در سال ۷۳۶ به ایران بازگشت به اصفهان رفت و پس از چندى اقامت، از آنجا به کرمان و فارس سفر کرد و در پناه خاندان اینجو على‌الخصوص در ظل عنایت شاه شیخ ابواسحق درآمد و در حالى‌که رقیب او امیر مبارزالدین را نیز مدح مى‌گفت مدتى به رفاه گذرانید تا بدرود حیات گفت.
خواجو پسرى داشته است به‌نام مجیرالدین ابوعلى سعید که از او در منظومهٔ کمال‌نامه که به‌سال ۷۴۴ سروده است نام مى‌برد.
خواجو نسبت به شیخ‌الاسلام امین‌الدین بلیانى و شیخ علاءالدولهٔ سمنانى ارادت بسیار مى‌ورزید
از میان معاصران خواجو، حافظ از همه مشهورتر است. خواجو، به خاطر تجربه شاعرى بر خواجه تقدم داشت، در مدتى که مقیم شیراز بود مانند دوستى که سمت رهبر داشته باشد بر اندیشهٔ حافظ پرتو تعلیم افگنده بود و به‌همین سبب است که در دیوان خواجهٔ شیراز بیت‌هاى بسیارى را مى‌بینیم که به تقلید یا به استقبال از غزل‌هاى خواجو ساخته و یا گاه معنى و لفظى از او اقتباس کرده است
مرگ خواجو حدود سال ۷۵۲ هـ در شیراز
گور او در تنگ الله‌اکبر شیراز نزدیک دروازهٔ قرآن واقع است.
زندگی نامه خواجوی کرمانی
نام اصلی : کمال‌الدین ابوالعطاء محمودبن علی‌بن محمود
زمینهٔ کاری : شعر، عرفان، ریاضیات و طب
زادروز : ۶۸۹ (قمری) - کرمان
مرگ : ۷۵۲ (قمری) - شیراز
ملیت : ایرانی
جایگاه خاکسپاری : تنگ الله اکبر شیراز
در زمان حکومت : اییلخانان
لقب : نخلبند شاعران
سبک نوشتاری : سبک عراقیپ
مثنوى‌هاى شش‌گانهٔ او که خواجو در سرودن آنها به نظامى و فردوسى نظر داشته عبارتست از:
سام‌نامه
روضةالانوار
گوهرنامه
کمال‌نامه
هماى و همایون
گل و نوروز
cheap telephone psychics
