تموچین چنگیز
قوریلتای کوکوچو روحانی بزرگ مغولان، رسمأ تموچین را به چنگیز
ملقب شد.
در کتاب های تاریخی معانی مختلفی برای نام چنگیز بیان شده است.
در بعضی منابع از چنگیزبه عنوان ((چینگ)) یعنی قوی و سخت و شاه شاهان و از
((جنگجوی برتر)) یاد شده است.
چنگیز در سی و نه سالگیٍ برتخت نشست،
چنگیز درمیان فرمانروایان عصر خود فردی برجسته بود،
او پس از نشستن برتخت جلوس نخستین اقدامی که کرد به وفاداران خویش پاداش داد،
و از کسانی که مهارت های عالی داشتند قدردانی می کرد.
و همچنین فرمانده ها رااز بین با وفاترین پیروانش انتخاب می کرد،
دراین حال مقامی هم به بوئورچو که کمک کرد
تا اسب های دزدیده اش را بازپس گیرد.
اما در مورد خانواده اش کمی شک داشت
چون می ترسید به او خیانت کنند
او آموخته بود که حتی نمی توان به دوست هم اعتماد کرد.
امااوبه عنوان یک سخاوتمند و کسانی که با او خویشاوند نبودند ولی وفاداری خود را ثابت می کردند، اعتماد می کرد.
