چرابه 24 ساعت تقسیم شد
انسانها و ساعت
مصریان که از ساعتهای خورشیدی استفاده میکردنداولین تمدنی بودند که که شبانه روز را به بخشهای کوچک تر تقسیم کردند . 1500
سال پیش از میلاد مسیح مصریان ساعتی خورشیدی ساختند که فاصله بین طلوع و غروب را به 12 قسمت تقسیم میکرد
این تقسیم بندی نشانگر استفاده مصریان ا ز نظام عددی دوازده دوازدهی ( به جای نظام ده دهی ) است .
اهمیت عدد 12 به تعداد ماههای سال قمری در یک سال یا احتمالا به تعداد بندهای انگشتان هر دست به غیر از شصت نسبت داده شده
زیرا میتوان با انگشت شصت که خود شمرده نمیشود بقیه را شمرد
انسان در ان دوران بدون دسترسی به نور مصنوعی تاریکی شب با روشنایی خورشید را به جای این که دو بخش از یک شبانه روز بداند به عنوان دو قلمرو مخالف یکدیگر محسوب میکرد
بدون بهره گرفتن از ساعتهای خورشیدی تقسیم بندی بین غروب و طلوع خورشید بسیار پیچیده تر از تقسیم کردن روز بود .
ستاره شناسان مصری 36 ستاره را که به مجموعه دوایر فلکی معروفند و در فاصله مساوی از هم قرار دارند
مشاهده کردند ورود به شب و پایان با پدیدار شدن 18 تا از این ستارگان تعیین میشد .
رویت سه ستاره از این مجموعه فلق و سه تای دیگر شفق را نشان میداد و دوره تاریکی مطلق نیز توسط 12 ستاره دیگر علامت گذاری شده بود که شب را به 14 بخش تقسیم میکرد
این کار تایید دیگری بر وجود سیستم دوازده دوازدهی در مصر باستان بود
وقتی که ساعات روز و شب به 12 قسمت مساوی تقسیم شدند .
مفهوم 24 ساعت کاملا جا افتاد
اگر چه تا پیش از ستاره شناسان یونانی که برای محاسبات نطری خود شروع به استفاده از چنین سیستمی کردند .
مفهوم یک ساعت های مساوی ناشناخته مانده بود .
یک نفر در 147 تا 127 پیش از میلاد پیشنهاد کرد
شبانه روز شامل 12 ساعت روشن و 12 ساعت تاریک باشد
که بر اساس شبانه روز استوا اندازه گیری میشد
و بدین ترتیب شبانه روز به 24 ساعت مساوی استوایی تقسیم شدند .
یک ساعتهای مساوی تنها زمانی مرسوم شدند که ساعتهای مکانیکی برای اولین بار در قرن 14 میلادی در اروپا ساخته شدند .
