تندیس داریوش در موزه ی ملی ایران است .
کشف تندیس داریوش بزرگ
کاوشگری به نام ژان پرو به همراه تیم متخصص خود تندیس داریوش بزرگ را پیدا کرد .
انها در ضمن حفاری کم کم تیکه هائی از سنگ را پیدا کردند آنها به حفاری ادامه دادند .
در مدت حفاری به مدت چند هفته قطعه ای از یک مجسمه را کشف کردند .
مجسمه در حفره ای قرار داشت که کارگران از سالها پیش آن را حفر کرده بودند مجسمه ای بدون تنه و بدون سر
تنه ی مجسمه خیلی زود در همان اطراف پیدا شد و با استفاده از وسایلی به پایه آن پیوند داده شد .
به این ترتیب بخش مهمی از مجسمه تکمیل گردید و ارتفاع قدی آن به دو متر و 36 سانتی متر رسید .
اینک مجسمه تا حدودی شکل ظاهری خود را پیدا کرده بود .
اما همچنان معلوم نبود مربوط به چه کسی است چرا که هنوز سرش پیدا نشده بود .
تیم ژان پرو موفق شده بود اما یافتن بخش مفقود ی مجسمه یعنی تنه ی آن باعٍٍٍث شد سر نخهائی به دست آورند
یکی از آن سر نخها نوع لباس پوشیدن مجسمه بود که معلوم بود یک لباس فاخر ه هخامنشی است .
لباس شامل ردای بلند آستینهای بلند و چینهای متعدد که از قسمت بالای بدن توسط یک بند جدا شده است .
این لباس بسیار منحصر به فرد و فاخر بود .
به عنوان نمونه میتوان به نوشته هائی اشاره کرد که در جای جای لباس این مجسمه به چشم میخورد .
در حالی که برای سربازان هخامنش فقط از نقوش تکراری استفاده شده است .
در سمت راست لباس مجسمه نوشته هائی نقش بسته بود که برای مصریان بسیار مقدس بوده است .
این خط خط هیروکلیف یا همان خط تصویریست .
در سمت چپ لباس :
سه نوع خط دیگر است 1-خط میخی باستانی 2 - خط میخی بابلی 3- خط میخی عیلامی دیده میشود .
شاخص ترین ویژگی این اثر این است که :
کتیبه دارد . وقتی یک اثر باستانی دارای کتیبه است یک هویت اضافه را دارد معرفی میکند در واقع یک سند میشود .
سندی از یک دوره در تایید یک اتفاق
وقتی در دوره ی هخامنشیان با توجه به گستردگی کشور کتیبه ها را در چهار زبان تدوین میکنند و مینویسند و چهار شیوه ی نگارش را به کار میبرند .
این نشان میدهد که کاملا مسلط هستند بر حریم کشور شان میدانند اثری که سفارش دادند به چه ترتیب ساخته شده و چه ویژگی خواهد داشت .
با ترجمه ی این خطوط مشخص گردید که :
مجسمه توسط مصریان ساخته شده است و سلیقه ی سفارش دهنده و بخشی از سبک و شیوه ی سازنده ی این اثر در آن مشهود است .
بر روی کمربند این مجسمه دو آویز دیده میشود که نام داریوش در داخل دو کادر بیضی شکل با خط هیروکلیف و یا همان خط تصویری نقش بسته است .
وجود علائم در چنین کادرهای بیضی شکلی که در اصطلاح به آن کارتوش میگویند معمولا اشاره ایست به نام منطقه و یا فردی خاص که در این جا به نام داریوش است .
در جریان همین کاوشها بود که :
ژان پرو توانست خرابه های شهر شوش و کاخ داریوش را نمایان سازد و اشیاء و آثار شگفت انگیز و بخصوص مجسمه ی داریوش را کشف کند .
مجسمه ای که خوشبختانه در موزه ی ملی ایران قرار دارد .
اما آنها هنوز سر مجسمه را پیدا نکرده اند و باید اطرافش را حفر میکردند تا بتوانند کاوش کنند .
زمانی که مجسمه را پیدا کردند کاوش بر روی مجسمه زمان میبرد چرا که :
سر مجسمه هنوز پیدا نشده بود و باید تا حدی اطرافش را حفر میکردند تا بتوانند کاوشها و مطالعه هایشان را بر روی اون متمرکز کنند .
کمکم و به طور سیستماتیک بخش بخش پائین رفتند تا این که تمام اندامهای مجسمه را بیرون آوردند .
مجسمه ی داریوش بر یک دیوار آجری در یک تالار تکیه داشت که سر از خاک بیرون آمده بود .
در این تالار ژان پرو بدون هیچ تردیدی کتیبه هائی پیدا کرد که موقعیت این مکان را نشان میداد .
فرانسو والا متخصص کتیبه های هیئت حفاری ژان پرو اولین کسی بود که به درون حفره رفت و به ترجمه ی این کتیبه ها پرداخت .
بدین ترتیب زان پرو توانست هویت این اثر هنری را بدون هیچ تردیدی اثبات کند .
خط نخست کتیبه این بود :
به خواسته اهورا مزدا داریوش شاه پدرم این دروازه را بنا نهاد .
